Rusland - Siberië 28/09/2014 tot 07/10/2014

De stad Irkutsk kan ons niet echt boeien, het is voor ons vooral de poort naar het Baikalmeer. We plannen een 4-daagse uitstap naar het eiland Olkhon in het Baikalmeeer en daarvoor gaan we in Irkutsk vooral op zoek ... naar kampeergas! We ontmoeten er Dmitry via couchsurfing en hij is zo sympathiek om met zijn auto alle winkels af te schuimen op zoek naar Campinggaz met succes! Omwille van de kou en de wind, vooral 's nachts, wordt kamperen ons afgeraden en blijkt onze zoektocht toch niet geheel nuttig geweest.

 Een woelige busrit en korte ferry brengen ons na vijf uur op bestemming in het gastenverblijf van Nina in Khuzhir. Nina is een energieke dame van 70 jaar die jarenlang als lerares Duits werkte op het eiland van 1500 inwoners. Om haar karige pensioen van 250 euro aan te vullen verhuurt ze enkele kamers. Het toeristische seizoen dat zich beperkt tot twee zomermaanden is eigenlijk al voorbij en we zijn de enige gasten. Elke avond komt Nina het houtvuur aansteken in de kamer waardoor we er zowaar een gratis sauna bij krijgen. We zagen er dan niet meer tegenop om buiten naar het toilethuisje te gaan (gewoon gat in de grond).

We zijn zeker niet de enige toeristen op het eiland. We merken heel vlug dat achter vele fototoestellen Chinezen verscholen zitten. Irkutsk en het eiland zijn heel populair in China, toch wel atypisch vonden we. Maar wij krijgen wel al een voorproefje van Azië!

Olkhon is bijzonder eiland: enerzijds heeft het iets idyllisch met de zandgrond, de naaldbomen tot op de stranden, prachtige rotsen, blauwe lucht, stralende zon, pure natuur, gekleurde linten in de bomen naar Buryat traditie. Anderzijds heerst er veel wind en verandert het 's winters in een sneeuwlandschap, kan je met de auto over het bevroren meer rijden, lopen er in alle dorpen roedels wolfachtige straathonden, fungeren open plekken in een dorp als afvalstortplaats.

Het toerisme op het eiland is beperkt tot officiële tours van Hostel Nikita (bijna enkel Chinezen).  Moedig beslissen we van west- naar oostkust te wandelen (=15 km).  Het landschap is heel bevreemdend met zandgrond en naaldbomen. Regelmatig komen we picknickplaatsen van houthakkers tegen incl. hun afval. Er staan nergens wegwijzers en na een 5-tal uur wandelen zonder kust in zicht, leggen we ons neer om een kampeermaaltijd in het bos i.p.v. aan de oostkust te hebben.  Daarna keren we terug.

 Dag twee maken we het ons wat makkelijker en vergezellen vier enthousiaste Chinezen op een tocht maar het noordelijkste punt van het eiland. Onze gids is een stoere Rus in militaire outfit die behendig het oude 4x4 busje over de zanderige heuvels baant. De gids begrijpt en spreekt geen Engels maar de rit alleen is een avontuur! Het landschap wisselt af tussen taiga met groene en goudgele naaldbomen en berken en eindeloze zandvlaktes met heuvels ingekaderd door het immense Baikal. We stoppen op verschillende plaatsen met bijzondere rotsformaties, heilige plaatsen van de Buryat bevolking, wandelen met de groep langs de rotskust tot een prachtige baai en verwarmen ons 's middags aan vissoep van omoul (verwant aan zalm maar enkel in Baikal te vinden). De hemel is helderblauw, geen wolkje te zien, alleen felle windvlagen.

Einde van het toeristisch seizoen blijkt ook in te houden dat de cafés waar ook eten geserveerd wordt in winterslaap gaan. Gevolg: veel hongerige toeristen en weinig eetgelegenheden. We vinden uiteindelijk een open café en kennen gelukkig de naam van de lokale vis.  De eigenaars kennen geen Engels, zijn niet echt bedreven in en gemotiveerd tot communicatieve oplossingsstrategieën en ook niet in geld verdienen? Wij zijn wel dolgellukkig met de lekkere maaltijd. Aan de kou wennen we niet echt: de deur staat open, geen verwarming en 3°C buiten. De volgende dagen gaan we voor plan B: wat ingrediënten uit de 24/24u en 7/7 dagen supermarkt en koken we gezellig een éénpotsgerecht in ons gastenverblijf.

Terug in Irkutsk beslissen we omwille van tijd en budget het traject van de transsiberische trein tot Vladivostok niet voort te zetten en boeken een goedkope vlucht van Ulan-Ude naar ons volgende reisland Zuid-Korea!

Met onze couchsurfinghost Dmitry en ziijn Amerikaanse vriend Collin ondernemen we van een prachtige hike langs een oud deel van de transsiberische spoorlijn en het Baikalmeer. In de overvolle trein merken we dat Russen fervente hikers zijn. Gepakt en gezakt trekken jong en oud erop uit.

Dmitry regelt een overnachting in een gastenverblijf van een jong gezin in Slyudyanka voor ons. Zij helpen ons met treintickets te boeken en maken ons blij met een pannenkoekenontbijt. Een mooie treinrit via de circumbaikal brengt ons in Ulan-Ude.  We hebben deze keer 3de en ook laagste klasse tickets gekocht. Dat merken we aan de indringende geuren die ons overvallen als we de trein opstappen.  Deze wagons zijn niet ingedeeld in coupees van 4 maar van 6. Weliswaar zonder deuren dus eigenlijk is de wagon één grote slaapplaats.  We vinden onze plaatsen, het was nog vroeg en onze medepassagiers zijn nog aan het slapen.

Ulan-Ude ligt alweer dichter bij Mongolië en China en dat zie je aan de inwoners.  Zullen ze Russisch, Buryat, Mongools of Chinees spreken? Ulan-Ude ligt in de provincie Buryat waar de Buryatbevolking de oorspronkelijke inwoners zijn. Deze bevolking is zowel qua taal als leefgewoontes verwant met de Mongolen. Sjamaanisme, het boeddhisme en de Russische-Orthodoxe kerk vormen de hoofdreligies in deze regio en Russisch en Buryat zijn er de officiële talen. Het Boeddhisme is door Tibetaanse monniken verspreid in deze regio en weinig gewijzigd. De Dalai Lama kwam na de onderdrukking van het Boeddhisme tijdens het communisme naar de stad om een tempel in te wijden. In de Ivolginsky datsan (Boeddhistische tempels) praten we met een monnik en een lerares Engels van de boeddhistische school (als enige vrouw!), heel interessant! We observeren een monnik tijdens het gebed in volle concentratie, afwisselend tussen spreken en zingen, geluid maakt met allerlei instrumenten, ... De ritmische en repetitieve klanken brengen ons tot rust. Het is heel intiem om dit mee te maken. Helemaal zen verlaten we de datsan! 

Gigantisch standbeeld van Lenin in Ulan-Ude

Twee middelbare schoolmeisjes tonen ons en andere hostelgasten vrijwillig de stad onder het positieve initiatief 'Ask me I'm Local'. Zij oefenen het Engels en wij leren de stad kennen!